Jelena is de eerste kandidate die geen roos ontving van Fabrizio. Dit is wat ze erover denkt.
Helaas viel Fabrizio Tzinaridis niet voor de charmes van Jelena. Volgens haar hadden ze dan ook niet veel raakpunten, en heeft ze bovendien nooit de rede van haar vertrek gekend. Vandaag heeft ze haar leven na het ‘De Bachelor’-avontuur weer hernomen, en kijkt ze uit naar een nieuwe liefde. In een interview aan onze redactie blikt ze terug op haar Griekse avontuur.
“Fabrizio intrigeerde me wel al enige tijd. Op Facebook zag ik dan de oproep, en ik vond dat eigenlijk wel een mooie kans om hem beter te leren kennen. De productie vroeg me de eerste dag: ‘Waarom ben je hier?’ Veel mensen antwoordden: ‘Voor het avontuur’, maar ik heb wel degelijk gezegd: ‘Om hem beter te leren kennen.’ Dat was dan ook mijn intentie.”
“Ik was superblij! Ik kon dat uiteraard eerst niet geloven, want er zijn zo veel dames die zich inschrijven. Je denkt dan: ‘Oh, ga ik daar ooit wel bij zijn en uiteindelijk bij de laatste vijftien eindigen?’”
“Ik had het ook niet verwacht omdat er duizenden inzendingen waren, en word je daar dan uit gekozen? Ik geloofde daar niet echt in. Het was dus ongelooflijk toen ik dat ene telefoontje kreeg: ‘Je bent er toch bij, pak je koffer maar.’”
“We hebben een aantal zaken moeten doorgeven en voorbereiden. Er is heel wat voorbereiding aan te pas gekomen."
"We kregen continu een update van de productie-assistentes. Dagelijks kregen we te horen: ‘Kun je dit nog als opdrachtje doen?’, en ook hoe ver ze al stonden. Uiteindelijk kregen we een mailtje met de vertrekdatum en welke spullen we moesten meenemen en wat zeker niet mocht.”
“Ik heb van in het begin gezegd dat hij mijn type was omdat hij er als een echte man uitziet. Ik val niet op bonenstaken of niet-mannelijke personen. Fabrizio is ook wat ruiger en hij weet wat hij wil.”
“Onze kinderen waren een raakpunt. Fabrizio heeft een zoontje en het team vroeg of ik dat als iets positiefs zag. Daarop antwoordde ik meteen ‘ja’, omdat Fabrizio dan ook weet wat het leven van een ouder inhoudt.”
“Ik denk niet dat we verder echt raakpunten hadden, maar dat we wel verschilpunten hadden en dat we elkaar op die manier mooi zouden kunnen aanvullen. Fabrizio is zeer ambitieus en wil altijd maar meer en meer en beter in z’n leven.”
“Ik daarentegen wil een normaler en rustiger leven. Er werd me dan ook gevraagd: ‘Hoe denk je dat dat zal werken?’ En volgens mij kon dat op simpele manieren. Wanneer Fabrizio zou zeggen: ‘Ik heb een zeer ambitieuze taak en moet van alles regelen’, dan zou ik de persoon zijn die thuisblijft en daar alles voorziet. Ik zou eigenlijk meer de rol van ‘huisvrouw’ op me nemen.”
“Ik had het niet verwacht na ons kennismakingsmoment, maar na ons gesprek op de cocktailparty eigenlijk wel. Fabrizio zei me toen iets in de trant van: ‘Ja, maar daar gaan we nu nog niet aan denken, want we hebben nu op dit moment nog een fijn gesprek.’”
“Op dat moment dacht ik: ‘Oei, heeft hij zichzelf nu al verklapt?’ Ik had het gevoel van: ‘Misschien ben ik toch degene die eruit gaat.’ En dat was uiteindelijk ook zo.”
“Het allereerste moment denk je: ‘Oh nee!’ Je gaat bovendien ook nog niet meteen naar huis. Ik begon er dan meer en meer over na te denken, en ik vond het na verloop van tijd nog erger. Je staat bij dingen stil en denkt: ‘Wat heb ik gezegd? Wat heeft hij gezegd? Het waren net zo’n leuke dagen...’”
“In het begin accepteer je die keuze, maar daarna wordt dat erger. Ik had dus wel even tijd nodig om het te plaatsen.”
“Ja, in het begin wel. Ik vroeg me echt af: ‘Waarom ik van al die vijftien vrouwen?’ Dat was mijn grootste vraag. Ik begreep het niet. Maar dan kom je weer thuis, in je eigen habitat, en dan laat je het eigenlijk een beetje los. Dat is wel vreemd.”
“Ik denk dat dat gevoel vooral opgewekt werd omdat je daar bent, en dat je er daarom helemaal in opgaat. Het was wel vrij intens.”
“Neen, dat niet. Dat heb ik ook nooit gedaan. Het was vooral de vraag: ‘Waarom?’ We kregen ook niet echt een reden waarom we moesten vertrekken. Fabrizio bood wel z’n excuses aan en was erg lief, maar we hebben nooit een reden gehoord. Dat maakt het moeilijker om het te vatten.”
“Je hebt bovendien een paar intense dagen achter de rug en plots hoor je: ‘Je bent het niet, je moet naar huis’, en dat zonder boe of ba. Maar als het niet van beide kanten komt en iets in hem zegt ‘neen’, dan is het zo.”
“Ja, we hebben een groepje waar we contact in proberen te houden.”
“Toen we elkaar de eerste dag ontmoetten, hield ik er bij niemand een slecht gevoel aan over. We waren een goede groep, hoe cliché het ook klinkt. Ik denk dat iedereen z’n eigen motieven had om daar te zijn, maar ik denk toch dat iedereen er was met de intentie om Fabrizio beter te leren kennen.”
“Op social media lees ik natuurlijk wel veel, maar ik vind het moeilijk om daar een oordeel over te vellen. Ik heb dat alleszins niet zo ervaren, want het ging altijd over Fabrizio.”
“Neen, helemaal niet. Ik vond het een superleuk avontuur. Iedereen was ook zo lief en iedereen zorgde goed voor ons. We hebben Fabrizio uiteindelijk leren kennen, hoe kort het ook was, maar het is zeker niet iets waar ik spijt van heb. Ik zou het meteen opnieuw doen.”
“Ik heb heel wat berichten ontvangen die ook allemaal positief waren. Ik werd ook niet aangesproken op het feit dat ik er als eerste uitlag. Ik denk dat het voor hen ook vreemd is om hun leerkracht op tv te zien.”
“Ja. Ik heb wel al een aantal berichtjes gekregen, waarin ook gevraagd werd om samen eens iets te gaan doen. Helaas is er niemand waarvan ik denk: ‘Ja!’ Ik vind het ook belangrijk dat iemand meteen de link legt met mijn zoontje. Dat is voor mij echt het allerbelangrijkste.”
“Ik heb er dan ook moeite mee als mijn zoontje een beetje vergeten wordt. Tuurlijk snap ik dat dat niet voor iedereen simpel is, maar ik laat iedere keer wel duidelijk blijken: ‘Als je dat niet kunt accepteren, dan is er ook 0,0 kans op iets met mij.’ De juiste persoon ben ik dus helaas nog niet tegengekomen.”