Jos (73) wordt doodgeslagen door asielzoeker, zijn familie reageert: “Hij heeft onze pa afgepakt”
Jos Haex (73) werd een maand geleden op het wandelpad in Peer teruggevonden. De man was bewusteloos, en naast hem zat een 24-jarige asielzoeker uit Afghanistan die drie weken eerder vrijgelaten was uit een psychiatrisch ziekenhuis.
Er heerst nog steeds veel onduidelijkheid over wat er toen gebeurde. Een fietser vond Jos zwaar bebloed op het pad. De Afghaan zegt zich niets te kunnen herinneren. “Die getuige vertelde ons hoeveel schrik hij zelf had”, vertelt Patrick aan HLN. “Hij is iets verderop gestopt en belde meteen de hulpdiensten."
Jos blijkt zeer zwaar toegetakeld: twee zware hersentrauma’s, een beschadigde hersenstam en een gehavend oor. “Zeker kwaad opzet, zeiden de dokters meteen”, aldus dochter Sylvie. “Ze gaan uit van vuistslagen want hij liep geen schedelbreuk op."
Héél boos
"Als hij binnen 72 uur niet zou reageren, was het moeilijk”, vervolgt Sylvie. “Je telt dan àlle uren af: 'Komaan pa, doe die ogen open. Genoeg geslapen nu.' Nooit is er nog goed nieuws gekomen, maar we zijn blijven hopen.” Tot donderdagochtend. Toen overleed Jos in het ziekenhuis.
“We zijn héél boos”, zucht Patrick. “Waarom zat die man na een gedwongen opname niet in een gesloten centrum? Hoe kan je als politieker over veiligheid spreken als zulke figuren vrij kunnen rondlopen? Wij willen gerechtigheid voor pa, want anders gaan we dit niet kunnen plaatsen."
Gerechtigheid
Rolf Wouters, de advocaat van de Afghaan, stelt dat er in theorie nog niets is bewezen dat zijn cliënt iets met de zaak te maken heeft. "Mijn cliënt werd maandag voor de tweede keer sinds de feiten verhoord. Hij herinnert zich de wandeling in Peer én het moment waarop de hulpdiensten arriveerden. Daartussen is het zwart, hij kan zich verder niets herinneren."
Met deze verklaring neemt de familie van Jos echter geen genoegen. “Er moet DNA van die mens op onze pa zijn lichaam zitten”, zegt Patrick. “Ik geloof wél in gerechtigheid. Ze hebben onze pa afgepakt en ook ons leven. We durven zelf niet meer gaan wandelen in onze eigen omgeving waar we zijn opgegroeid. Het idee dat je niemand kan vertrouwen... Een heel akelig gevoel van onveiligheid."
