Lisa: ‘Mijn beste vriendin en mijn man… ze kozen elkaar. En ik bleef alleen achter’

Voor Lisa (42) was het alsof de grond onder haar voeten verdween. Niet omdat haar man haar bedroog – dat alleen al was pijnlijk genoeg. Maar vooral omdat het gebeurde met de persoon die ze het meeste vertrouwde na hem: haar beste vriendin.

“Ik heb nog liever gehad dat het een onbekende was", zegt Lisa stil. “Dan kon ik kwaad zijn op iemand die ik niet kende. Maar nu voelde het alsof ik verraden werd door de twee mensen die mijn leven vormden.”

Het begon met een klein detail op zijn gsm. Lisa had nooit de neiging om te controleren, maar die dag lag zijn telefoon open op de keukentafel. “Ik zag haar naam bij een hartje. En ik voelde letterlijk de adem uit mijn lijf verdwijnen", zegt ze.

Toen ze hem ermee confronteerde, kwam eerst de ontkenning. Daarna vaagheden. Tot ze uiteindelijk ook haar vriendin belde. “Zij was kalm. Té kalm. Ze zei letterlijk: ‘We konden het niet tegenhouden.’ Alsof ik haar begrip moest tonen.”

Lisa zucht. “Dat was het moment waarop ik besefte: ik ben voor hen geen persoon meer. Ik ben een obstakel geworden.”

De breuk met haar vriendin deed meer pijn dan de breuk met haar man. “Je verwacht veel van een partner, maar je vertrouwt een vriendin blind. Zij kende al mijn kwetsbaarheden. Ze wist wat ik moeilijk vond in mijn relatie. En precies dat gebruikte ze.”

Wat haar het meeste raakte, waren de reacties van mensen rondom haar. “Sommigen bleven met haar omgaan. Ze vonden het zogezegd ‘complex’ of ‘spijtig’, maar kozen uiteindelijk voor gemak. En anderen stelden vragen alsof ik dit misschien had kunnen voorkomen.”

Na de confrontaties viel het stil. Lisa bleef achter met vragen. “Hij trok in bij haar. Ik hoorde plots niets meer. Zelfs geen sorry. Geen uitleg. Geen spijt.”

Ze vertelt hoe ze maandenlang nauwelijks at of sliep. “Ik voelde me leeg. Niet alleen als partner, maar als mens. Alles wat vertrouwd was, was ineens giftig geworden. Mijn favoriete koffiebar, die we samen ontdekten. Liedjes. Zelfs geuren.”

Toch is het verhaal van Lisa niet enkel een verhaal over verlies. Het is er ook één van herstel. “Op een dag was het alsof ik mezelf opnieuw zag in de spiegel. Ik keek niet meer naar iemand die gekwetst was, maar naar iemand die overeind bleef.”

Ze volgde therapie, ging alleen op reis, en ontdekte wat ze écht fijn vond. “Het klinkt cliché, maar ik moest opnieuw leren voelen wat van míj was. Mijn ritme, mijn plezier, mijn keuzes.”

Lisa woont nu alleen, maar niet eenzaam. “Ik heb een paar mensen dichtbij gehouden die écht bleven. Geen massa, maar puurheid. En dat is genoeg.”

Als mensen haar vragen hoe ze ermee omgaat, zegt ze: “Ik wil niet vergeven, maar ik wil ook niet verbitterd blijven.”

Ze leerde dat mensen fouten maken – en dat dat niet altijd betekent dat jij hen moet blijven toelaten in je leven. “Soms is zelfrespect sterker dan vergeving.”

“En de grootste les?” Lisa kijkt naar buiten. “Dat het oké is om alles te verliezen. Als je daardoor jezelf vindt.”