Het nieuws kwam hard binnen:
José De Cauwer, de stem van zoveel wieleravonden, heeft afscheid moeten nemen van zijn dochter Debbie. In Het Nieuwsblad vertelt hij openhartig over haar strijd, haar rust en het afscheid dat al in stilte begonnen was, nog voor het einde er echt was.
“Ik zeg dat vaak: de pijn, het afscheid, de verwerking... dat komt in duizend kleine stukjes", zegt De Cauwer. “Dat begint met ‘Debbie heeft een knobbel gevoeld’, zoals destijds bij haar mama. Dan al denk je: ‘Als dat maar goedkomt.’ Acht jaar lang is de ziekte stabiel geweest, maar rond Pasen is ze nu hervallen, met uitzaaiingen in het bot en de lever. Toen wisten we dat er niks meer aan te doen was.”
Eén laatste weekend vol leven
Toch volgden er ook momenten van schoonheid en kracht. Drie weken voor haar overlijden ging Debbie nog op zussenweekend. “Samen met Giana en Nanouk, die eigenlijk halfzussen zijn, maar dat woord past niet. Dat zijn echte, volledige zussen. Dochter Romy was er ook bij en het is een heel mooi weekend geworden. Debbie was sterk genoeg om rond te stappen. Ze zijn samen in Lichtervelde naar de film geweest, in de oudste bioscoop van België. Debbie had een film uitgekozen die voor haar een bijzondere betekenis had. Heel emotioneel allemaal, maar ook heel mooi. Ze deden glamping, maar er stond zoveel wind dat ze vreesden om weg te waaien in hun chique tent,” vertelt hij met een lach die pijn en warmte tegelijk verraadt.
En ondanks alles was er rust. “Debbie had haar situatie aanvaard. Ongelofelijk hoe ze daar rust in had gevonden. Ze was opgelucht dat haar kinderen allemaal goed hun weg aan het vinden zijn in het leven.”
Een stil moment vol gevoel
Twee weken voor de start van de Tour ging José nog met Renaat Schotte en Hannes Tahon op verkenning in Noord-Frankrijk. Bij zijn terugkeer ging hij meteen naar Debbie. “Ik voelde dat het bijna voorbij was. We hebben nog een moment samen gehad.”
Na een korte stilte zegt hij: “Er is niet veel gezegd, maar we hebben wel heel veel gevoeld.”