Veel show, geen resultaat: wat er écht gebeurde bij de ontmoeting tussen Trump en Poetin

16 aug , 8:00 • Buitenland

De wereld keek gespannen toe toen Donald Trump en Vladimir Poetin elkaar half augustus 2025 in Alaska ontmoetten. Het was de eerste keer sinds de Russische inval in Oekraïne dat Poetin op westerse bodem een officiële top bijwoonde. De verwachtingen waren hooggespannen. Zou er eindelijk een stap gezet worden richting vrede in Oekraïne? Zou de energiecrisis, die nog altijd nasmeult in Europa, een opening krijgen? Het antwoord blijkt intussen duidelijk: veel show, weinig resultaat.

Een historische locatie vol symboliek

De top vond plaats op de Joint Base Elmendorf-Richardson in Anchorage, Alaska. Trump koos die plek niet toevallig. Alaska is de Amerikaanse staat die het dichtst bij Rusland ligt. Het militaire decor moest zowel kracht uitstralen als symboliek: hier ontmoetten de grootmachten elkaar letterlijk op de grens van Oost en West.

De aankomst van Poetin werd breed uitgesmeerd in de media. Rode lopers, militaire saluutschoten, overvliegende straaljagers: het leek eerder op een parade dan op een diplomatiek overleg. Beide leiders namen uitgebreid de tijd voor de camera’s. Ze stapten samen in de presidentiële limousine, poseerden naast elkaar en lieten zich gewillig fotograferen. Het was duidelijk dat beeldvorming een centrale rol speelde.

Gesprekken achter gesloten deuren

Na de ceremonie trokken beide delegaties zich terug voor een gesprek dat bijna drie uur duurde. Trump had Marco Rubio en Scott Bessent meegebracht, Poetin rekende op de ervaren minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov.

Toen de deuren weer openzwaaiden, verschenen de twee presidenten met een brede glimlach voor de pers. Trump sprak van een “zeer productieve” meeting en zei dat er “vooruitgang” was geboekt. Maar hij temperde de verwachtingen meteen: “There’s no deal until there’s a deal.” Poetin gebruikte soortgelijke bewoordingen en noemde het gesprek “constructief”.

Die woorden klonken veelbelovend, maar al snel werd duidelijk dat er achter de schermen nauwelijks iets concreets op tafel lag.

Waar bleef het akkoord?

De centrale vraag van de top was vanzelfsprekend de oorlog in Oekraïne. Trump had zijn campagne grotendeels gebouwd op de belofte dat hij als president “binnen 24 uur” een einde zou maken aan het conflict. Velen verwachtten dus dat hij in Alaska minstens een routekaart zou presenteren.

Maar niets daarvan. Er kwam geen staakt-het-vuren, geen vredesplan, geen afspraken over terugtrekking van troepen of veiligheidsgaranties. Zelfs een vaag tijdspad bleef uit.

Volgens Reuters was de conclusie simpel: “veel warme woorden, maar geen deal.” En ook The Wall Street Journal omschreef de top als een gebeurtenis die “meer leek op een mediaspektakel dan op echte diplomatie”.

Poetin wint zonder toegevingen

Wat wél duidelijk werd: Poetin had vooral symbolisch gewonnen. Dat de Russische president, na jaren van internationale isolatie, opnieuw uitgenodigd werd op Amerikaanse bodem, was op zich al een overwinning.

Bovendien straalde Poetin zelfvertrouwen uit. Hij liet zich niet onder druk zetten, deed geen concrete beloften en kon tegelijk aan zijn achterban tonen dat hij opnieuw meetelde op het wereldtoneel. Trump, die zo graag pronkt met zijn onderhandelingskunsten, bleef achter met lege handen.

De Amerikaanse oud-veiligheidsadviseur John Bolton was scherp in zijn oordeel: “Trump heeft niets verloren, maar Poetin heeft duidelijk gewonnen.”

Economische en geopolitieke realiteit

Zelfs als er intenties waren om bijvoorbeeld het Russische olie- en gasaanbod opnieuw open te stellen richting het Westen, dan nog waren de praktische hindernissen enorm. De infrastructuur is in de voorbije jaren verschoven richting China en India, contracten zijn hertekend en Europa is grotendeels afgestapt van Russische energie.

Marktanalisten zoals Stephen Innes wezen erop dat de top daarom sowieso weinig effect kon hebben: “Dit was een feel-out session die eindigde met positieve beelden, een paar warme woorden en nul bindende afspraken.”

De olieprijs reageerde dan ook nauwelijks. Waar sommigen een plotse daling of stijging verwachtten, bleef de markt opvallend stabiel.

Bondgenoten kijken met argwaan toe

Ook internationaal was de ontvangst koel. Europese bondgenoten hadden weinig vertrouwen in een eenzijdige onderhandeling tussen Trump en Poetin, zeker omdat Oekraïne zelf niet aan tafel zat. Voor hen leek het alsof twee grootmachten een deal probeerden te sluiten boven de hoofden van anderen.

In Kiev reageerde men teleurgesteld. De Oekraïense regering had gehoopt dat er op zijn minst een duidelijk signaal zou komen richting vredesonderhandelingen. In plaats daarvan bleef alles bij het oude: het front blijft bestaan, het lijden gaat verder.

Theater boven inhoud

Het opvallendste aan de top was misschien wel hoezeer de nadruk lag op het spektakel. De motorstoet, de rode lopers, de militaire vliegtuigen – alles leek ontworpen om televisiebeelden te maken die indruk zouden maken op de publieke opinie.

Maar net daardoor viel het gebrek aan inhoud des te harder op. Diplomatieke onderhandelingen worden meestal in stilte gevoerd, waarna een tastbaar resultaat naar buiten wordt gebracht. Hier gebeurde het omgekeerde: grootse beelden zonder concrete afspraken.

Trump onder druk

Voor Donald Trump is dat pijnlijk. Hij had beloofd dat hij als enige in staat was om snel vrede te brengen. In Alaska toonde hij vooral dat Poetin niet van plan is zomaar toe te geven.

Zijn tegenstanders in de VS grepen het meteen aan. Democraten spraken van een “nutteloze show”, Republikeinse rivalen fluisterden dat Trump “zich heeft laten gebruiken voor Poetin’s propaganda”. Zelfs bondgenoten wezen achter gesloten deuren op het gebrek aan resultaat.

Wat betekent dit voor Oekraïne?

Voor Oekraïne betekent de mislukte top dat de oorlog voorlopig blijft aanslepen. Zonder externe druk zal Poetin weinig reden zien om zijn positie te wijzigen. En zolang Washington geen concreet plan heeft, blijft Kiev vooral afhankelijk van militaire steun en Europese solidariteit.

Het symbolische effect is echter ook niet te onderschatten. Door Poetin opnieuw een podium te geven, versterkt Trump onbewust de indruk dat Rusland opnieuw salonfähig is. Voor Oekraïners voelt dat als verraad.

Vergelijking met eerdere toppen

De Alaska-top roept herinneringen op aan eerdere ontmoetingen tussen Amerikaanse en Russische leiders. Van de Koude Oorlog tot het Helsinki-overleg in 2018: vaak ging het om gespannen maar inhoudelijke gesprekken.

Ditmaal viel vooral de leegte op. Waar eerdere toppen soms ontwapeningsakkoorden of nieuwe overlegstructuren opleverden, bleef er nu niets overeind behalve foto’s.

Poetin nodigt Trump uit in Moskou

Alsof hij de rollen wilde omdraaien, nodigde Poetin Trump meteen na afloop uit voor een vervolg in Moskou. Het leek een extra triomf voor de Russische leider: alsof hij de Amerikaanse president bij zich thuis wil ontvangen, op zijn voorwaarden. Trump ging niet meteen in op het aanbod, maar benadrukte dat hij “openstaat voor verdere gesprekken”.

Analyse: waarom leverde dit niets op?

De redenen voor het mislukken van de top zijn divers:

Poetin had geen incentive om toe te geven. Zolang hij militair terrein behoudt, ziet hij geen reden om concessies te doen.
Trump focuste op beeldvorming. Zijn stijl van onderhandelen draait om grote gebaren en mediashows, minder om stille diplomatie.
Oekraïne en Europa zaten niet mee aan tafel. Daardoor ontbrak legitimiteit en druk.
Economische barrières blijven groot. Zelfs met een akkoord is de praktische uitvoering van energiehervormingen moeilijk.

Het bredere plaatje

De top van Alaska toont vooral hoe ingewikkeld geopolitiek vandaag is. Waar Trump graag spreekt over snelle deals, botst hij op realiteiten die jaren in de maak zijn. Poetin heeft zijn positie verstevigd, de wereldorde is verschoven, en eenvoudige oplossingen bestaan niet.

Voor het Westen blijft het besef dat Rusland niet zomaar te isoleren is. Voor Rusland is de boodschap dat het land, ondanks sancties, nog steeds aan tafel kan komen zonder toe te geven. En voor Oekraïne is het de harde conclusie dat de strijd nog lang niet voorbij is.

Slotbeschouwing

De ontmoeting tussen Trump en Poetin in Alaska werd aangekondigd als een mogelijke doorbraak. Het werd een mediaspektakel dat vooral duidelijk maakte hoe ver de posities uit elkaar liggen.

Poetin won symbolisch, Trump verloor geloofwaardigheid, en Oekraïne blijft in onzekerheid achter.

De wereld zag hoe diplomatie soms vooral draait om beelden en illusies, maar zonder tastbare resultaten.