Door één opmerking aan de kassa in de supermarkt veranderde ik mijn hele koopgedrag

Ik stond met mijn kar vol boodschappen aan de kassa bij de supermarkt. Zoals altijd had ik het gevoel dat ik alles goed gepland had: bonuskaart mee, folderacties in het achterhoofd, geen impulsaankopen. En toch: 83 euro. Voor een week. Voor drie personen. Mijn gezicht verstrakte. Maar toen gebeurde er iets dat ik niet had zien aankomen.

Achter mij stond een vrouw met twee kinderen en een mandje. Ze had duidelijk gelet op acties: producten met stickers, merkloze alternatieven. En dan zei ze plots tegen de kassier: "Haal die koekjes er maar af, ik dacht dat die in korting waren." Ze lachte erbij, alsof het haar niets deed, maar ik voelde plaatsvervangende schaamte.

Toen ik betaalde en we tegelijk onze boodschappen inpakten, glimlachte ze en zei: "Ik tel alles bij elkaar nog voor ik naar de kassa kom. Zelfs met acties lukt het amper." Die zin bleef hangen.

Ik dacht aan mijn eigen situatie. Ik werk voltijds, woon comfortabel, maar ook ik merk dat alles duurder wordt. Alleen laat ik zelden iets liggen. Die vrouw had me iets duidelijk gemaakt: besparen begint bij keuzes, maar ook bij durven nee zeggen. Bij durven omdraaien aan de kassa. Zelfs als mensen kijken.

Sindsdien doe ik het anders
Ik plan bewuster. Ik neem minder mee. En ja, ik durf nu ook zeggen: “Laat die maar liggen.” Niet omdat ik moet, maar omdat ik wil kiezen. Omdat ik haar niet vergeet. Soms is een gesprek van tien seconden genoeg om je gewoontes te veranderen.