Ik had seks met mijn collega en nu weet ik niet hoe ik me moet gedragen

We kennen allemaal de verhalen: collega’s die verliefd worden, geheime affaires bij de printer, blikken die iets te lang blijven hangen. Maar wat als het plots geen verhaal meer is, maar jouw realiteit? Dat overkwam mij – en ik heb geen idee hoe ik hier nu mee om moet gaan.

Het begon op een bedrijfsfeest. We hadden iets te veel wijn gedronken, er werd gedanst, gelachen… en voor ik het wist, stonden we buiten te zoenen. Een paar uur later lagen we samen in zijn bed. Spannend, leuk, misschien zelfs een beetje romantisch. Tot de ochtend erna.

De dagen erna zag ik hem op kantoor. Eerst die blik: ‘Wat nu?’ En dan de paniek die in mijn hoofd toesloeg. Ik lachte wat ongemakkelijk, hij zei niks. We gingen weer aan het werk alsof er niets gebeurd was. Maar alles ís veranderd.

Waar we vroeger luchtige grapjes maakten tijdens vergaderingen, heerst er nu een geladen stilte. Ik voel me betrapt – terwijl er niemand iets weet. We ontwijken elkaars blik, mijden toevallige aanrakingen. Zelfs het koffieapparaat voelt als verboden terrein.

En toch is hij daar. Elke dag. Op drie meter van mij. Soms denk ik dat ik gewoon naar hem toe moet stappen en zeggen: “Kunnen we het hier even over hebben?” Maar ik doe het niet. Misschien uit schaamte. Misschien omdat ik bang ben dat hij spijt heeft. Misschien omdat ik zelf niet eens weet wat ik wil.

Werk is routine, stabiliteit, voorspelbaarheid. Maar verlangen is chaos. En die twee samen? Een tikkende tijdbom. Ik vraag me voortdurend af: ziet iemand iets aan mij? Aan ons? Hebben we onze professionele afstand nog?

En dan zijn er de twijfels. Was het voor hem gewoon een eenmalige uitlaatklep? Of voelt hij hetzelfde ongemak, die spanning die blijft hangen als je iemand ziet waarmee je meer gedeeld hebt dan je wilde? Soms zie ik hem kijken. Kort, vluchtig. Alsof hij iets wil zeggen maar het inslikt.

Het lastigste is niet het feit dát het gebeurd is. Maar dat ik niet weet wat het betekent. Niet voor hem, en al helemaal niet voor mij. Ik heb geen spijt – het was fijn, spannend zelfs – maar ik voel me verloren. Alsof ik plots niet meer weet hoe ik mezelf moet zijn op de werkvloer.

Er speelt van alles door mijn hoofd. Wil ik een relatie met hem? Nee. Denk ik. Wil ik dit opnieuw? Misschien. Wil ik dat alles weer normaal wordt? Absoluut. Maar normaal is voorbij, en ik weet niet hoe ik terug moet.

Een vriendin zei me: “Je moet het bespreekbaar maken. Anders blijf je met die spanning zitten.” En ze heeft gelijk. Dus ik heb besloten om met hem te praten. Niet om iets te forceren, maar gewoon om de mist op te klaren. Het was leuk, maar het moet werkbaar blijven.

We hebben samen iets gedeeld, maar we delen ook een kantoor, een team, een werkritme. Dat mag niet kapotgaan door één nacht.

Misschien komt het goed. Misschien wordt het nog gênanter. Maar wat ik wel weet: zwijgen maakt het zwaarder dan het hoeft te zijn.