Alexia: "Mijn collega doet exact hetzelfde werk, maar krijgt 400 euro meer"

Alexia (32) dacht dat ze goed zat in haar job. Al bijna acht jaar werkt ze als administratief bediende bij een groot bedrijf. Ze kent het team door en door en voelde zich altijd gewaardeerd. Tot een lunchgesprek met een collega plots alles op zijn kop zette. “Tijdens het praten vertelde ze iets over haar nettoloon. Ik dacht eerst dat ze zich vergist had", vertelt Alexia. “Maar toen ik doorvroeg, bleek dat ze écht elke maand 400 euro meer verdient dan ik. We doen exact hetzelfde werk, hebben hetzelfde diploma en zijn even lang in dienst. Het enige verschil is dat zij een paar jaar ouder is.”

Die ontdekking sloeg in als een bom. Alexia voelde vooral ongeloof en boosheid. “Het was alsof iemand plots een vergrootglas zette op iets waar ik nooit over nadacht. Ik werk even hard, soms zelfs meer, en toch word ik blijkbaar minder beloond. Het voelde alsof ik minder belangrijk was voor het bedrijf.”

Trots
Het liet haar niet los. En dus trok ze de stoute schoenen aan en vroeg een gesprek aan met HR en haar leidinggevende. “Ik wilde gewoon begrijpen hoe zoiets kan. Hun uitleg was dat lonen vaak afhangen van het moment van aanwerving en van hoe goed je onderhandelt. Ze zeiden eigenlijk dat ik destijds beter mijn best had moeten doen om een hoger startloon af te dwingen. Maar ik was toen jong, had weinig ervaring en was vooral blij dat ik de job kreeg. En nu, bijna acht jaar later, loop ik nog altijd achter op iemand die exact hetzelfde doet als ik. Dat voelt oneerlijk.”

Sinds dat gesprek kijkt Alexia met andere ogen naar haar job. Ze zegt zelf dat ze er niet meer dezelfde motivatie voor voelt als vroeger. “Vroeger deed ik spontaan een extra inspanning. Nu denk ik soms: waarom zou ik? Het knaagt aan je trots. En wat ik nog het ergste vind, is dat je zoiets zelf moet ontdekken. Als mijn collega daar nooit iets over had gezegd, had ik dit waarschijnlijk nooit geweten.”

Veel geheimzinnigheid
Alexia droomt sindsdien van meer openheid over lonen. Ze merkt hoe bedrijven die informatie bewust vaag houden. “Waarom moet er zo’n geheimzinnigheid rond hangen? Als het transparanter zou zijn, zouden mensen zich eerlijker behandeld voelen. Dan zou het niet afhangen van toeval of iemand ooit iets durft te zeggen tijdens de lunch.”

De situatie zet haar ook aan het denken over haar toekomst. Ze houdt van haar job en van haar collega’s, maar tegelijk voelt ze dat er iets geknakt is. “Het idee om elders te gaan werken komt nu vaker op. Als ik ergens anders hetzelfde werk kan doen en wél het loon krijg dat ik verdien, waarom zou ik dan blijven? Ik ben nu veel meer vacatures aan het bekijken dan vroeger.”

Haar advies aan anderen is duidelijk: praat erover. “Ik weet dat het gênant kan zijn, maar dankzij dat ene gesprek tijdens de lunch ben ik wakker geschud. Als we meer met elkaar zouden praten over wat we verdienen, zouden bedrijven verplicht worden om eerlijker te zijn. Ik had dit liever veel eerder geweten, dan had ik op tijd actie kunnen ondernemen. Nu voel ik vooral spijt dat ik er zo lang niets van wist.”