Na haar boek deelt Veerle Hegge hoe het vandaag écht met haar gaat

Voor Veerle Hegge is herstel geen verhaal met een duidelijk einde. Het is iets wat zich elke dag opnieuw aandient, soms stiller, soms luider. De echtgenote van premier Bart De Wever geeft nu een eerlijke inkijk in hoe het vandaag met haar gaat, maanden nadat ze met haar boek over haar eetstoornis naar buiten kwam.

De beslissing om haar verhaal te publiceren, bleek groter dan ze vooraf had ingeschat. Tijdens signeersessies werd dat snel duidelijk. “Bij signeersessies kwamen de meeste mensen die stonden aan te schuiven een verhaal vertellen", vertelt Veerle in Het Laatste Nieuws. Wat bedoeld was als een persoonlijke getuigenis, werd een herkenningspunt voor velen.

Die ontmoetingen lieten sporen na. “Als Bart signeert, is dat anders. Dan is het plezant. Aan mijn boek is er weinig dat plezant is.” De gesprekken gingen zelden over lichtheid, wel over pijn, schaamte en een strijd die vaak in stilte wordt gevoerd.

Over hoe het nu met haar gaat, is Veerle voorzichtig eerlijk. Ze voelt vooruitgang, maar zonder zichzelf iets wijs te maken. “Ik heb nog veel stappen te zetten. Een herstelproces duurt gemiddeld zeven jaar, dus we zien wel.” Het is een uitspraak die haar nuchtere kijk op herstel samenvat: geen deadlines, geen einddatum.

Ze benadrukt dat herstel zelden rechtlijnig verloopt. Wat helpt, is de focus verleggen. “Ik probeer niet bezig te zijn met langetermijndoelen. Mijn enige doel is om te doen wat mij het meest rust geeft.”

Zes maanden verbleef Veerle in een beschermde omgeving, met intensieve begeleiding en structuur. Die periode gaf houvast, maar eenmaal terug in het dagelijkse leven veranderde alles. Zonder permanente omkadering moest ze zelf leren omgaan met haar eetstoornis.

Dat ging niet zonder terugval. “Ik zou graag terug braakvrij zijn, zoals na de opname, maar dat lukt nog niet.” Toch staat ze ook stil bij wat wél veranderd is. “Het verschil met 2024 is immens. Toen ging het nog over verschillende keren per dag, nu over één keer in de week. Of zelfs in de twee weken. Het hangt ervan af hoe druk het is.”

Veerle kijkt haar kwetsbaarheid recht in de ogen. Ze sluit niet uit dat haar eetstoornis altijd deel zal blijven uitmaken van haar leven. “Ik zal misschien blijvend met mijn eetstoornis moeten dealen. Ik hoop alleen dat het steeds draaglijker wordt.”