Het woord stond er in koeien van letters. “Dief.” Geschilderd op zijn auto, na een avondje uit in Gent.
Siegfried Bracke reed er gewoon mee naar huis, richting Mol. Niet uit provocatie, maar uit koppigheid. “Mijn motto is: mij gaan ze er niet onder krijgen.”
Bracke lag de voorbije maanden zwaar onder vuur door zijn uittredingsvergoeding boven op zijn pensioen. Juridisch bleek alles correct. Moreel bleef de discussie woeden. Zelf blijft hij onwrikbaar. “Ik had dat bedrag ook kunnen terugbetalen. Maar dat doe ik niet. Ik heb niets misdaan. Ik zal in deze zaak nooit toegeven.” Hij beseft hoe hij herinnerd zal worden. “Ik weet dat er ‘graaier’ op mijn grafzerk zal staan, maar foert: dat kan mij niet schelen.”
Gemis aan journalistiek vuur
Wat hij vandaag het meest mist, is niet de politiek. “De journalistiek. Absoluut.” Bracke spaart zijn kritiek op de VRT niet. Over de berichtgeving rond zijn zaak zegt hij: “Toen er een vonnis in mijn voordeel was gevallen, werd dat zelfs niet vermeld. Dat is niet correct.” Volgens hem ontbreekt het aan scherpte. “Die gave van afstand, die kritische zin bij veel journalisten, die mis ik vandaag enorm.”
Veerkracht met wortels
Zijn kalmte komt niet uit de lucht gevallen. Bracke verwijst openlijk naar zijn jeugd. “Mijn vader was een alcoholist die thuis een totale ravage aanrichtte.” Op zijn negentiende vertrok hij. “Toen heb ik beslist: men zal mij er nooit onder krijgen.”