Hanne: "Mijn lief verdient dubbel zoveel als ik, en dat voel je overal"

Hanne (29) heeft een goede job in de culturele sector. Ze doet haar werk graag, voelt zich gewaardeerd en heeft fijne collega’s. Toch is er één onderwerp dat steeds opnieuw naar boven komt in haar relatie, al spreken ze er zelden écht over: geld. Haar partner werkt als consultant en verdient bijna het dubbele van haar loon. En hoewel ze proberen daar luchtig over te doen, sluipt het ongemak stilletjes binnen.

“Het is niet dat ik jaloers ben op zijn inkomen", begint Hanne. “Hij werkt hard, heeft een stresserende job en maakt lange dagen. Maar het verschil is groot. En dat voel je, zelfs als niemand er iets van zegt.”

In het begin van hun relatie viel het allemaal wel mee. Ze gingen af en toe samen uit eten, deden boodschappen, boekten een weekendje weg. “We deelden de kosten fifty-fifty. Dat leek logisch. We waren allebei jong, net begonnen met werken. Alleen... zijn loon steeg veel sneller dan het mijne. Hij kreeg bonussen, een firmawagen, maaltijdcheques. Bij mij bleef alles ongeveer gelijk.”

50/50 voelt niet altijd eerlijk
Toen ze gingen samenwonen, kwamen de discussies. “Het was geen ruzie, maar het begon me op te vallen: ik moest op het einde van de maand rekenen, hij niet. Als de huur werd afgeschreven en er kwam nog een onverwachte kost – een kapotte boiler, een citytrip die hij spontaan voorstelde – dan voelde ik het financieel meteen. En dat durfde ik amper te zeggen.”

Voor Hanne voelde het soms alsof ze in stilte meespeelde in een spel met andere regels. “Hij bestelt iets online zonder erbij na te denken, ik sta in de winkel met een potje hummus van 3,99 euro in m’n hand te twijfelen. Niet omdat ik gierig ben, maar omdat ik weet dat mijn marge veel kleiner is. En ik wil hem daar niet mee belasten.”

Het idee van gelijkheid woog op haar. “Hij bedoelt het nooit slecht. Hij zegt: ‘Als jij de huur betaalt, betaal ik het eten.’ Maar eten is natuurlijk duurder. En dan voel ik me schuldig als ik dat durf aankaarten. Alsof ik ondankbaar ben.”

Schuldgevoel en trots
Dat schuldgevoel zit diep. Hanne groeide op in een gezin waar geld altijd een gevoelig onderwerp was. Haar ouders moesten de eindjes aan elkaar knopen. “Ik leerde al vroeg om niets te vragen, om mezelf weg te cijferen. Nu ben ik 29 en verdien ik mijn eigen loon, maar dat patroon zit er nog steeds in.”

Ze merkte dat ze haar uitgaven begon te verantwoorden. “Ik had een nieuwe jas nodig, maar zei dan: ‘Hij was in korting.’ Terwijl hij daar nooit om vraagt. Hij vindt dat ik mezelf mag verwennen, maar in mijn hoofd moet ik altijd uitleggen waarom ik iets uitgeef. Zeker als hij het betaalt. Dan wil ik per se ‘iets terugdoen’, zelfs als dat nergens voor nodig is.”

De ongelijkheid raakt ook aan haar zelfbeeld. “We zijn allebei volwassen, maar soms voel ik me de ‘arme’. Dat wringt, want ik bén niet arm. Maar in een samenleving waar geld gelijkstaat aan succes en onafhankelijkheid, begin je jezelf te vergelijken.”

Het echte gesprek
Na twee jaar samenwonen beslisten Hanne en haar partner om het anders aan te pakken. Ze begonnen met een open gesprek, zonder schuld of schaamte. “We legden alles op tafel. Wat verdienen we? Wat sparen we? Waar worden we ongemakkelijk van? Ik zei letterlijk: ‘Ik voel me soms klein omdat jij financieel meer ruimte hebt.’ En hij zei: ‘Ik wil net dat jij je veilig voelt, ook financieel.’”

Ze kozen uiteindelijk voor een nieuw systeem. “We doen niet meer 50/50, maar naar verhouding van ons inkomen. Dat voelt eerlijker. En we sparen allebei maandelijks iets voor gezamenlijke doelen, zoals reizen of meubels. Zo dragen we beiden bij, maar binnen onze mogelijkheden.”

Hanne beseft dat dit een proces blijft. “Je neemt je eigen bagage mee in een relatie. Wat je geleerd hebt over geld, schuld, waarde... Dat verdwijnt niet zomaar. Maar door er samen over te praten, voel ik me minder alleen.”