Margriet Hermans heeft er genoeg van: "Het is allemaal hetzelfde"

In de Vlaamse muziekwereld is een opvallende storm aan het waaien. Twee stemmen die al jaren mee de toon zetten, Miguel Wiels en Margriet Hermans, trekken tegelijk aan de alarmbel. En opvallend: hun kritiek klinkt bijna woord voor woord hetzelfde.

Wiels deed de deur open in de podcast Achter de schermen. Daar vertelde hij hoe anders het er volgens hem vroeger aan toeging in de studio. “Aan elk K3-liedje werd soms maandenlang gewerkt", zei hij. “We bleven evalueren tot we 100% tevreden waren.”

Maar als hij naar de huidige lichting artiesten kijkt, ziet hij iets anders gebeuren. “Ik vind dat die jonge gasten die songs schrijven veel te snel tevreden zijn,” klinkt het scherp. “Op de radio hoor je nu heel vaak een soort eenheidsworst.”

Wiels stoort zich vooral aan de manier waarop songs vandaag worden gemaakt. “Songs worden vaak geschreven in schrijfsessies. Je zet een paar mensen bij elkaar. Vier uur later gaan ze uit elkaar en is het liedje klaar,” zegt hij bijna ongelovig.

Toch wil hij geen talent afbreken. Integendeel. “Francisco Schuster, Aaron Blommaert, Camille, Maksim Stojanac… het zijn allemaal supergrote talenten", benadrukt hij. “Maar ze vissen te veel in dezelfde vijver en zoeken te weinig naar hun eigenheid.”

Margriet Hermans hoorde de uitspraken en sprong meteen recht. In TV-Familie laat ze duidelijk merken dat ze volledig achter Wiels staat. “Ik ben het helemaal met hem eens", zegt ze zonder aarzeling.

Volgens haar komt het grootste probleem uit één richting: de industrie zelf. “Het gros van de muziek wordt tegenwoordig geschreven door hetzelfde groepje tekstschrijvers en producers", legt ze uit. “Dat is allemaal een kopie van een kopie.”

Hermans gaat nog een stap verder. “Ik weet soms niet meer wie wat zingt, want het lijkt allemaal op elkaar", klaagt ze. “Waar vroeger nummers verschillende karakters hadden, lijkt nu alles uit dezelfde fabriek te komen.”

De teneur van beide artiesten is duidelijk: de muziekwereld is te veilig geworden. Hermans formuleert het bijzonder scherp: “Hoe neutraler een lied, hoe beter. En dus durven artiesten hun nek niet meer uit te steken.”

Het resultaat? “Alles wordt voorspelbaar, veilig en een beetje kleurloos", zegt ze. “Zonde, want muziek is juist bedoeld om te voelen.”

Ondanks de kritiek blijven de twee positief over het talent dat er vandaag rondloopt. Maar ze hopen dat die jonge generatie het risico durft te nemen om anders te klinken, rauwer, persoonlijker.

Of zoals Wiels het tussen de lijnen verwoordt: minder formules, meer gevoel. En zoals Margriet het afsluit: “Muziek moet je raken. Niet alleen vullen.”